Wykład Pacifica Graduate Institude. Lionel Corbett, analityk jungowski mówi o różnicach pomiędzy psychoterapią opartą na psychologii głębi i opartą na psychologii naukowej. Poniżej tłumaczenie fragmentu wywiadu (kliknięcie na zdjęcie nagłówkowe otwiera video z angielską pełną wersją wykładu).
Psychoterapeuci zainteresowani psychologią głębi żyją w profesjonalnym świecie, który jest zdominowany przez podejścia poznawczo behawioralne i inne opierające się na empirycznie potwierdzonych teoriach. Większość terapeutów z głównego nurtu uważa, że to właśnie są cele naukowej psychoterapii. Chciałbym skupić się dziś na innej stronie tej historii, w tym na jej cieniu, i wyjaśnić, dlaczego psychoterapia oparta na psychologii głębi jest często lepszym podejściem. Jest tak ponieważ każdy, kto przychodzi na terapię, jest cierpiącą osobą, a nie jest możliwe pełne zrozumienie ludzkiego cierpienia przy zastosowaniu jedynie naukowych, ilościowych, empirycznych metod. Ludzka istota jest zbyt skomplikowana dla upraszczającego ją empirycznego podejścia. Istnieje wiele dowodów na skuteczność psychoterapii głębi, ale są one oparte na innym rodzaju dowodów, niż znajdujemy w ilościowych metodach. Tak zwana „naukowa psychologia” często nie jest w ogóle używana przez studentów po uzyskaniu uprawnień terapeutycznych, ponieważ nie znajduje ona zastosowania w spotkaniu z cierpieniem w ich codziennej pracy. Wiele z problemów, które spotykamy w psychoterapii, nie tylko cierpienie, które próbujemy złagodzić, wymaga reakcji, która może wyłonić się jedynie z głębokiego człowieczeństwa pary terapeutycznej, z rozumienia złożoności relacji i z docenienia głębin duszy. To bardzo złożone i unikalnie indywidualne kwestie, których nie można sprowadzić do określonych sposobów uczenia się, stosujących się do wszystkich tak samo.
Ludzkie relacje są zbyt skomplikowane, by mogła je objąć sieć metod naukowych, a pomiar naukowy z całą pewnością nie jest odpowiednim podejściem do nieświadomości, bo nieświadomość jest zbyt przemyślna dla naukowych metod, a z całą pewnością nie mają one żadnego zastosowania w wymiarze duchowym, którym zajmuje się psychologia jungowska.
Musimy pamiętać, że wszystkie teorie psychoterapii oparte są na określonym podejściu do natury ludzkiej i określonej wizji świata, a praktycy stosujący je w swej pracy zachowują wierność filozofii, która leży u podstaw tego podejścia – bez względu na to, czy są tego świadomi, czy nie. bez względu na to, czy są tego świadomi, czy nie. Musimy to brać pod uwagę bo w przeciwnym razie może się okazać, że jesteśmy wierni oglądowi człowieczeństwa, który jest niezgodny z naszymi prawdziwymi wartościami.
Wiele z podjeść do psychoterapii, które uważają się za naukowe, oparte jest na nieświadomym założeniu wyrażającym redukcyjną i materialistyczną filozofię. Zakładają, że ludzkie zachowanie jest jedynie wynikiem ewolucji, uwarunkowań genetycznych, procesów mózgowych i kultury. Podejścia te ignorują inne ważne obszary – na przykład obszar znaczenia, duchowość, kwestie intelektualne, artystyczne i samoświadomość. Większość z naukowych podejść jest opartych na tak zwanym „naukowym fizykalizmie”, doktrynie według której rzeczywistość jest całkowicie oparta na fizycznych właściwościach obiektów, i na naturalizmie – doktrynie według której nauka ma zawęzić się do badań nad naturalną przyczynowością, wykluczającej wszystko, co mogłoby być nazwane duchowym. Wiele z psychologii opartych jest na pozytywizmie, który jest już obecnie raczej przestarzałą filozofią nauki, zakładającą, że jedynie empiryczne informacje pochodzące z systematycznych obserwacji i eksperymentów dostarczają wiarygodnej wiedzy. Pozytywizm odrzuca wiedzę intuicyjną, bądź uzyskaną na drodze introspekcji. Jest to jednak zbyt wąskie podejście do ludzkiej wiedzy. W zakres nauk humanistycznych wchodzą literatura, religia, mitologia, uczące nas wiele o ludzkiej nauce, co bierze pod uwagę psychologia głębi.
Przekład: Małgorzata Kalinowska
Lionel Corbett uzyskał wykształcenie medyczne na University of Manchester w Anglii w 1966; pracował jako wojskowy lekarz, następnie został członkiem Royal College of Psychiatrists w 1974. W USA zajmował się ważnymi badaniami na temat biochemii mózgu, zainicjował jeden z pierwszych programów dotyczącej psychologii starzenia się, był medycznym dyrektorem kliniki psychiatrycznej. Uzyskał uprawnienia analityka jungowskiego w C. G. Jung Institute of Chicago 1978-1986. Pomagał stworzyć program szkoleniowy dla analityków jungowskich w Santa Fe, gdzie prowadził prywatną praktykę i uczył psychiatrii na University of New Mexico. Dr Corbett studiował wiele podejść duchowych, w tym chrześcijański i żydowski mistycyzm, buddyzm, Adwajtawedanta, jogę i prowadzi od dwudziestu lat osobistą praktykę medytacyjną. Uczy obecnie psychologii głębi na Pacifica Graduate Institute blisko Santa Barbara w Kalifornii, gdzie ufundował cieszący się dużym powodzeniem program „Psychika i Świętość”, który od pięciu lat integruje duchowość i psychologię głębi. Program rozwinął się w podejście do duchowości oparte na osobowym doświadczeniu świętości, unikającym wszelakich form doktryny i dogmy. Jest autorem pięciu książek, kilku filmów szkoleniowych i około czterdziestu artykułów.
Zostaw odpowiedź